سنگاپور

اينجا سنگاپور است ، جايي که به يکي از زيبا ترين و تميز ترين کشورهاي دنيا معروف است اما من فقط قسمت هايي از شهر را مستحق اين عناوين ميبينم .

اينجا کشوري است بسيار کوچک و به زبان ساده کشور سنگاپور يک شرکت بزرگ است و مردمانش پرسنل اين شرکت هستند .

رانندگان تاکسي ماشين هايشان را از دولت اجاره ميکنند و هر روز به دولت پول پرداخت ميکنند .بسياري از مردم خانه هايشان را از دولت اجاره ميکنند . تمام ماشينها و موتورها به اضاي هر صد متر که در خيابانها رانندگي ميکنند بايد به دولت پول پرداخت کنند و اينجاست که حوصله من يکي از اين همه مکانيزه بودن سر ميرود .

در منطقه ايي بسيار کثيف و زشت به نام گيلنگ حال انسان بهم ميخورد چرا که پر است از زناني که خود را ميفروشند و دولت سنگاپور هم ميخواهد که انها خودشان را بفروشند اما از طرفي ديگر اوج زيبايي را در طراحي جزيره زيباي سنتوسا و تله کابين جذابش ميتوان ديد .

قسمت مرکزي شهر زياد بزرگ نيست براي همين هم است که اين همه برج هايش به چشم ميايد و خيابان معروف آچه که پر است از فروشگاهاي غول پيکر و توريستهايي که از همه جاي دنيا در آن به خريد مشغولند .

راستش اگر بخواهم به صورت صادقانه بگويم سطح زندگي و شهري سنگاپور سي درصد از مالزي بالاتر ست و جاهاي خوب و زيباي مالزي به مراتب بيشتر از سنگاپور است .

راستش زندگي در مالزي براي من لذت بخش تر است چون زندگي کردن آسان تر و ارزان تر است .

سنگاپور، كتابخانه‌هاي. جمهوري سنگاپور در جنوبي‌ترين نقطه شبه جزيره مالايا در جنوب‌شرقي آسيا قرار دارد و شامل جزيره سنگاپور و پنجاه جزيره كوچك‌تر است. جمعيت آن (طبق آمار سال 2005) 4425720 نفر و مساحت آن 618 كيلومتر مربع است. زبان ملي آن مالايايي و زبان‌هاي رسمي و رايج ديگر چيني، انگليسي، و تاميلي است.

تاريخچه. تصور مي‌شود نخستين نوشته در اين ناحيه بر روي برگ خرما، پوست درختان، لوح گلين، سنگ‌هاي ماسه‌اي، و نظاير آن ضبط شده است. جالب‌ترين نمونه قطعات "سنگ سنگاپور"[1] ، به قرون سيزده و چهارده ميلادي تعلق دارد كه اكنون در موزه ملي نگهداري مي‌شود.

شكل‌گيري كتابخانه‌هاي سنگاپور، بعد از پي‌ريزي سنگاپور جديد به‌عنوان مركز تجاري كمپاني هند شرقي، به‌وسيله سراستامفورد رفلز در 1819 آغاز شد.

وي در 1823 مؤسسه سنگاپور را كه آموزشگاهي براي دانش‌آموزان با استعداد بود، به‌همراه كتابخانه‌اي كه بر روي معلمان، دانش‌آموزان، و والدين آنها باز بود، تأسيس كرد. در واقع اين مركز، نياي كتابخانه رفلز محسوب مي‌شد و كتابخانه‌اي حق‌عضويتي بود كه در 1958 با نام كتابخانه عمومي و ملي سنگاپور[2] تجديد سازمان يافت. نخستين كتابخانه تخصصي سنگاپور از آنِ باغ‌هاي گياه‌شناسي است كه در 1859 بنيان نهاده شد. نخستين كتابخانه‌هاي دانشگاهي كتابخانه دانشكده پزشكي شاه ادوارد هفتم" (تأسيس 1905)، و كتابخانه دانشكده رفلز[3] (1928) بود كه بعدها بخشي از انشگاه مالايا (1949) شد.

عمده‌ترين انگيزه رشد و توسعه تمام انواع كتابخانه‌ها در سنگاپور، كسب خودمختاري داخلي در 1959 و به‌دنبال آن ادغام با كشور مالزي در 1963 و سپس استقلال كامل در 1965 بود. از 1959 با گسترش آموزش و پرورش در سطوح ابتدايي، دبيرستان، و بالاتر ميزان با سوادي از حدود 50 درصد در 1957، به 2/87 درصد در 1988، افزايش يافت. كتابخانه‌هاي موجود گسترش يافتند و كتابخانه‌هاي جديدتر براي رفع نيازهاي آموزشي، اطلاعاتي، و فرهنگي تشكيل شدند.

كتابخانه ملي. كتابخانه ملي سنگاپور به‌دنبال حكمي حكومتي كه به‌موجب آن كتابخانه حق‌عضويتي رفلز به كتابخانه‌اي عمومي و ملي تبديل شد، در 1958 تأسيس شد و تا 1960 كتابخانه ملي رفلز شناخته مي‌شد. كتابخانه ملي اجراي امور و وظايف واسپاري قانوني را كه از 1886 اعمال مي‌شد، به‌علاوه وظايف آرشيوي كه از 1938 انجام مي‌شد، ادامه داد. با ايجاد مركز آرشيوها و اسناد ملي[4] در 1967، آرشيوها از كتابخانه جدا شد و به منزله بخش مستقلي اداره شد. مجموعه آن تا 1970 همچنان در كتابخانه ملي نگهداري مي‌شد و مديريت واحدي تا 1978 آن را اداره مي‌كرد. كتابخانه ملي؛ خدمات مرجع؛ امانت و تبادل بين كتابخانه‌اي؛ خدمات تكثير؛ و خدمات كتابشناختي مثل تهيه كتابشناسي ملي، تهيه نمايه نشريات، و فهرستگان‌هاي مختلف را انجام مي‌دهد. مجموعه پژوهشي آن درباره منطقه جنوب شرقي آسيا در دسترس پژوهشگران و دانشمندان داخلي و خارجي قرار مي‌گيرد.

كتابخانه ملي، مركز خدمات يكپارچه ماشيني كتابخانه سنگاپور (سيلاس)[5] و شبكه ملي كتابشناختي همراه با فهرست مشترك كتابخانه‌هاي تابع خود است. مجموعه آن در 2003 بالغ بر 5600000 جلد كتاب به زبان‌هاي مالايايي، چيني، تاميلي، و انگليسي است، به‌اضافه قريب به 190000 قلم مواد خاص مانند اوراق و نت‌هاي موسيقي، ريزنگار، فيلم، اسلايد، نوارهاي مغناطيسي، و نوارهاي صوتي و ويدئويي.

كتابخانه‌هاي دانشگاهي. دانشگاه سنگاپور در 1949 با نام "دانشگاه مالايا" و در نتيجه ادغام دانشكده سابق پزشكي ادوارد هفتم (1905) و دانشكده رفلز (1928) تأسيس شد. دانشگاه نان‌يانگ (1956) كه به‌عنوان موسسه چيني زبان تأسيس شده بود، به‌تدريج، زبان انگليسي را نيز براي آموزش برخي دروس به‌كار گرفت. دانشجويان سال اول اين مركز به‌طور مشترك دروسي را با دانشجويان دانشگاه سنگاپور در مجتمع دانشگاهي بوكيت تيما[6] مي‌گذراندند. در 1980، از

تركيب اين دو دانشگاه، دانشگاه ملي سنگاپور تأسيس شد. كتابخانه اين دانشگاه، مجموعه‌اي بيش از 1500000 جلد در شش كتابخانه عمده خود دارد: كتابخانه اصلي، كتابخانه چيني، كتابخانه يادبود هون سوي سِن[7] ، كتابخانه حقوق و علوم در مجتمع دانشگاهي كنِت ريج[8] ، و كتابخانه پزشكي در ساختمان دانشكده پزشكي در سي‌پوي لينز[9] . دانشگاه فناوري نان‌يانگ (1991) در اصل به‌عنوان مؤسسه‌اي فني در 1981 تأسيس شده بود. كتابخانه آن بيش از 150000 جلد كتاب و 2000 منبع را شامل مي‌شود. ديگر نهادهاي دانشگاهي داراي كتابخانه، عبارتند از: پلي‌تكنيك سنگاپور، پلي‌تكنيك نگِي آن[10] ، موسسه تعليم و تربيت، و دانشكده خصوصي الهيات ترينيتي[11] .

كتابخانه‌هاي عمومي. كتابخانه ملي به‌عنوان كتابخانه‌اي عمومي نيز عمل مي‌كند و مشتمل بر يك كتابخانه مركزي، هشت شعبه تمام وقت و شش واحد كتابخانه سيار است. خدمات امانت‌دهي آن كاملا خودكار است و در 1989 امانت كتاب‌هاو نشريات بيش از 9000000 مورد بوده كه شامل امانت‌هاي كلي و عمده به مراكز خيريه، انجمن‌هاي فرهنگي، و ديگر مؤسسه‌هاست. مجموع كل استفاده‌كنندگان رسمي در 1989، در حدود 9/23 درصد از كل جمعيت تخمين زده شده است. بزرگسالان، با 39 درصد از مجموع اعضا بيشترين گروه و به‌دنبال آن، جوانان (از 12-19 سال) با 34درصد، و كودكان زير دوازده سال با 27 درصد در رتبه سوم قرار دارند.

كتابخانه‌هاي آموزشگاهي. كليه مدارس ابتدايي و دبيرستاني مشتمل بر چهارده كالج مقدماتي (ارائه‌دهنده آموزش دوساله پيش‌دانشگاهي) و دو مؤسسه مركزي (سه سال آموزش پيش‌دانشگاهي) داراي كتابخانه مركزي هستند. برخي، داراي كتابخانه كلاسي نيز هستند. همه مدارس جديد كتابخانه‌هاي مجهز دارند. برخي كتابخانه‌هاي آموزشگاهي در حال تبديل به مراكزي هستند كه در آنها منابع ديداري ـ شنيداري و مواد چاپي وجود دارد. يك كتابخانه موسوم به كتابخانه منابع آموزشي[12] ، منابع ديداري ـ شنيداري را به مدرسه‌ها امانت مي‌دهد. در حال حاضر رشد و توسعه كتابخانه‌هاي آموزشگاهي به‌دليل نبود نيروي انساني آموزش ديده دچار اشكال شده است.

كتابخانه‌هاي تخصصي. در اين كشور 34 كتابخانه تخصصي وابسته به بخش‌هاي دولتي وجود دارد كه 17 واحد آن داراي نيروي انساني متخصص بوده و بقيه نيروي انساني تجربي در اختيار دارند. اكثر آنها، فقط به شاغلان مؤسسه خود خدمات ارائه مي‌دهند، ولي كتابخانه اداره آمار[13] در دسترس عموم است. به‌علاوه، 21 كتابخانه متعلق به مؤسسه‌هاي حقوقي ثبت شده مانند مؤسسه مطالعات جنوب شرقي آسيا[14] ، داراي نيروي متخصص و حرفه‌اي هستند. همچنين 29 كتابخانه وابسته به مؤسسه‌هاي خارجي مانند مركز منابع امريكايي، شوراي بريتانيا، مؤسسه گوته، بانك‌ها، روزنامه‌ها، و شركت‌هاي خصوصي ديگر وجود دارند.

حرفه كتابداري. كتابداريِ حرفه‌اي در سنگاپور بعد از جنگ جهاني دوم پا گرفت. گروه كتابداري مالايا در 1955 تأسيس شد و متعاقب آن، انجمن كتابداري سنگاپور (لاس)[15]ايجاد شد. زماني تنها حدود شش كتابدار با صلاحيت در سنگاپور وجود داشت كه غالب آنها از بريتانيا، استراليا، و زلاندنو آمده بودند و عمدتآ در كتابخانه دانشگاه مالايا شاغل بودند. در 1990، انجمن كتابداري سنگاپور داراي 169 كتابدار از مجموع 256 عضو بود كه بيشتر آنها تابعيت سنگاپور را داشتند و در كشورهايي مانند استراليا، بريتانيا، كانادا، زلاندنو، و ايالات متحده امريكا آموزش ديده بودند. بيشتر آنها در استخدام دولت بودند. در 1982، كمبود شديد كتابدار موجب شد تا كتابخانه ملي و انجمن كتابداران سنگاپور دوره‌اي تخصصي و پاره‌وقت در علوم كتابداري و اطلاع‌رساني ارائه دهند. سنگاپور در حال حاضر (2003) داراي دو دانشكده كتابداري است كه دوره‌هاي آموزش مداوم نيز توسط آنها اجرا مي‌شود.